Dreamsailors

Τα έργα που παρουσιάζονται στο πλαίσιο της έκθεσης «Ονειρoναύτες» αφηγούνται ιστορίες που είναι προσωπικές αλλά και συλλογικές. Η αντίληψη της πραγματικότητας του κάθε καλλιτέχνη διασταυρώνεται με σύμβολα, έννοιες και φόρμες συλλογικής μνήμης, διαμορφώνοντας κόσμους ουτοπικούς. Οι κόσμοι αυτοί, μοιάζουν μ’ εκείνα τα όνειρα από τα οποία ξυπνάει κανείς αβέβαιος για το αν βρίσκεται ακόμα “στην αγκαλιά του Μορφέα”. Ο θεατής εισχωρεί στους ουτοπικούς κόσμους που απεικονίζουν τα έργα, μέσω των συμβόλων που τοποθετούν οι καλλιτέχνες στις ονειρικές αφηγήσεις τους και ύστερα αφήνεται και ο ίδιος στους δικούς του συνειρμούς. Όπως ο ονειροναύτης στα λεγόμενα διαυγή όνειρα συνειδητοποιεί οτι ονειρεύεται και αρχίζει να αποκτά τον έλεγχο στο περιεχόμενο των ονείρων του, έτσι και οι καλλιτέχνες της παρούσας έκθεσης δημιουργούν τις συνθέσεις τους με έναν ενσυνείδητο αυθορμητισμό. Με άλλα λόγια, οι καλλιτέχνες της έκθεσης γίνονται «Ονειροναύτες» στα έργα τους, ελέγχοντας τους ονειρόκοσμούς τους. Με αυτόν τον τρόπο ερεθίζουν και οδηγούν τη σκέψη και το συναίσθημα του θεατή σε διαφορετικές εμπειρίες, αναμνήσεις, και συνειρμούς. Στη δουλειά του Αυλάμη, ο θεατής ταυτίζεται με το υποσυνείδητο και τις μνήμες ενός μικρού παιδιού: εντυπωσιάζεται απο τα χρώματα και τις υφές της φύσης, παρασύρεται στην ανακάλυψη κρυφών μονοπατιών, συνoμιλεί με γιγάντια πλάσματα και δημιουργεί καταφύγια. Στα -σχεδόν- χαρτογραφικά έργα του καλλιτέχνη ο ανθρώπινος παράγοντας δεν είναι απών αλλά εμφανίζεται υποδόρια. Ο Aυλάμης ανακαλεί και αποτυπώνει τα εναλλασσόμενα συναισθήματα που συνοδεύουν τις εμπειρίες και αναμνήσεις του, δημιουργώντας αφαιρετικούς χάρτες συναισθημάτων. Τα στοιχεία της απειλής και του φόβου συνυπάρχουν με μια αίσθηση ασφάλειας, καθώς η γραμμική γραφή του καλλιτέχνη καθοδηγεί το θεατή σε μητρομορφικούς όγκους που αποτελούν εστίες ηρεμίας. Στο σύνολο, οι φαντασιακοί μικρόκοσμοι του Αυλάμη ενέχουν μια νοσταλγία για το ανάλαφρο παρελθόν. Η δουλειά του Αναστασάκου αποκαλύπτει μια πιο ενήλικη ματιά, αποπνέoντας μια υπαρξιακή διάθεση: στοχάζεται το παρελθόν, για να εξηγήσει το παρόν και να αντιμετωπίσει το μέλλον. Στα έργα του απεικονίζονται επαναλαμβανόμενα μοτίβα μυθικών και υβριδικών οντοτήτων σ΄ ένα φανταστικό περιβάλλον όπου όλα είναι ρευστά. Κατ’ επέκταση, τα όρια χρόνου και χώρου καταργούνται, επιτρέποντας τους ελεύθερους συνειρμούς. Τα μοτίβα αυτά καθρεφτίζουν την διαρκή αναμέτρηση του καλλιτέχνη με το χρόνο, τη λήθη και το θάνατο, την επιλεκτική μνήμη και τις ψευδαισθήσεις, τον έρωτα και την έμπνευση. Ενώ τα στοιχεία τα οποία συναντάμε στους μικρόκοσμους του Αναστασάκου χαρακτηρίζονται από επίγειες εμπνεύσεις, ο Παπαμιχαλόπουλος απεικονίζει φουτουριστικά αστικά τοπία από τα οποία ο άνθρωπος φαίνεται να απουσιάζει. Οι κάτοικοι των πόλεων του μέλλοντος μοιάζουν με ζωομορφικούς όγκους οι οποίοι αιωρούνται σε ενα απόκοσμο περιβάλλον. Οι όγκοι αυτοί, κατασκευάσματα της φαντασίας του καλλιτέχνη, πότε φαίνονται γνώριμοι και οικείοι, και πότε φαντάζουν άτρωτοι και απειλητικοί. To κοινό καλείται να παρατηρήσει τα έργα των τριών αυτών καλλιτεχνών από διάφορες αποστάσεις ώστε να εκτιμήσει ολόκληρη τη σύνθεση και παράλληλα να κατανοήσει ξεχωριστά τα επιμέρους τμήματά της. Με την αποδόμηση της συνολικής σύνθεσης ξετυλίγονται τόσο προσωπικές όσο και συλλογικές εικόνες και ιστορίες, μέσα από τις οποίες οι ονειροναύτες ταξιδεύουν το θεατή από την εμπειρία στην ανάμνηση, από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον, και από τον πραγματικό κόσμο στον κόσμο του πιθανού και του υπερβατικού.

Λεώνη Γαβρία

Συμμετέχοντες εικαστικοί: Μανώλης Αναστασάκος, Αλέξης Αυλάμης, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος